Release party Paul haalt verhaal

Het Genieten.
LindaT
50-99
50-99
Berichten: 99
Lid geworden op: 17 apr 2017 21:33
Has thanked: 12 times
Been thanked: 65 times

Release party Paul haalt verhaal

Ongelezen bericht door LindaT »

De volgende lap tekst is niet van mij, maar ik mag het wel plaatsen :D Als 1 van de gefotografeerde en geïnterviewden in het boek 'Paul haalt verhaal' draag ik natuurlijk mijn steentje bij aan het genereren van zoveel mogelijk publiciteit omtrent het boek en de release party op 14 april in Den Bosch. Het is een openbaar evenement en uiteraard geldt ook hier, meer zielen, meer vreugd. Meer weten, onderaan de tekst staan de links.

Verhaal

Een mooie ochtend in midden maart. Fris genoeg om mijn leren “Fonz” jekker nog even aan de kapstok te laten hangen en toch maar mijn overbroek over mijn jeans aan te trekken. Een laagje rijp sierde het gras en de zon zou weldra de laaghangende nevel verdrijven en de wolkeloze lucht vanille doen kleuren. Ik drukte de startknop van de ‘Ugly MotherF’ in en met het gebruikelijke tegensputteren kwam ze rumoerig tot leven. Ik glimlachte terwijl ik de oprit af reed en de straat in stuurde. De lente was weer begonnen!
Tegen de tijd dat ik op de snelweg zat was de motor op temperatuur en daar het niet superdruk was tussen Boxtel en Den Bosch zat de vaart er al snel goed in.
Zo goed als op automatische piloot stuurde ik tussen het steeds dichter worden verkeer door richting de ring rond ’s-Hertogenbosch.

Het verkeer stokt en ik matig mijn snelheid....de A2 heeft daar drie banen en ik rijd op de meest rechtse met een kleine 110 Km/u. Ik geniet op dat moment van het door de lichte nevel brekende zonnetje in de ochtend van een dag vol beloftes.
Opeens wisselt de auto voor me scherp van baan en het volgende moment sta ik oog in oog met een zwaan die mijn rijbaan klaarblijkelijk tot broedplaats heeft gebombardeerd!
Een zwaan! WhattheF..k!
Dag beloftes van een mooie dag. Dag vrouw en kinderen, Dag mooi leven.....
St. Petrus had de poort alvast voor me opengezet, ver open!

Een Zwaan GVD! Wat doet die daar?
Een zwaan, als een Engel des Doods neergestreken op het knalharde asfalt recht voor me.
Een zwaan, statig zijn eigen en mijn dood aanstarend. Zittend, hals recht omhoog, snavel recht vooruit. Hoe vaak zie je van een zwaan beide ogen tegelijk?

Een uitwijkmanoeuvre die ik in mijn diensttijd tot in den treure heb geoefend voerde ik als vanzelf uit. Mijn motor stuurde ik hard naar links terwijl ik zelf naar rechts leunde om zo het zwaartepunt van mens en machine op dezelfde plek te houden. Op deze manier had ik de 30 centimeters gewonnen die mij van een frontaaltje met een brutaal stuk kamikaze pluimvee weerhielden. In een flits keek ik nijdig mijn Goden door de ogen van de zwaan aan.
“Vandaag niet!”

Achter de zwaan was mijn rijbaan leeg en had ik tijd om nog even achterom te kijken. Mijn vrees werd bewaarheid, ik had beter niet kunnen kijken....
Ik heb zelf tot tweemaal toe wat botten gebroken, maar nog nooit heb ik het geluid van mijn eigen breuken gehoord.
Het geluid waar ik op getrakteerd werd drong ondanks het gebulder van de wind, mijn helm en oordopjes tot diep in mijn gehoorgang door.
Toen de vrachtwagen achter me onzacht in aanraking kwam met de domme gans die voor zwaan doorging klonk het in High Fidelity Stereo. Het geluid liet zich nog het best omschrijven als en zak grind die van een meter of zes van een steiger af valt...
De dierenambulance bellen zal nu wel geen zin meer hebben, dacht ik nog even...

Diezelfde avond reed ik  in een rode avondschemer naar huis. De beloftes van een mooie dag waren grotendeels uitgekomen en prees mezelf een gelukkig man. Ik had over gewerkt en de avondspits was alweer grotendeels voorbij. Tegen de tijd dat ik weer voorbij de brug bij Zaltbommel was er nagenoeg geen verkeer meer op de A2. Gek genoeg ben ik als het rustig op de weg is minder gehaast dan tijdens een drukke spits. Wederom reed ik met een relaxte 110 Km/uur op de meest rechtse baan. De andere banen waren leeg en daar had ik dus niets te zoeken.
In de verte zag ik op het klaverblad van knooppunt Empel de blauwe zwaailichten van twee ambulances vechten tegen de bloedrode avondlucht. Een paar ogenblikken later vlamden ze me oorverdovend voorbij.  Nog enige ogenblikken later stonden ze stil bij een in de vangrails gecaramboleerd wrak.
Een wrak waar ik nog geen merk of model uit kon halen. De brandweer was met zwaar gereedschap reeds ter plaatse. Een scherm hield discreet de dingen uit het zicht die ik waarschijnlijk ook liever niet wilde zien.
Een vreemd gezicht, zoveel commotie op een plek geconcentreerd, terwijl de rest van de weg volkomen leeg is. De toedracht van het ongeluk waar ik langs reed is me tot op de dag van vandaag nog niet duidelijk, wil ik eigenlijk ook niet eens weten.
Maar ik zweer je toen ik langs die verdoemde plek reed begon het te sneeuwen...

Het sneeuwde zwanenveren........


‘Paul haalt Verhaal’

Bovenstaand verhaal is alweer een paar jaar oud maar voor iedere motorrijder even universeel als tijdloos. Op de een of andere manier zijn motorrijden en sterke verhalen onwrikbaar met elkaar verbonden. Zoals je in iedere havenkroeg visserslatijn spuiende zeelui kunt vinden, zo worden er rond de kampvuren op de diverse motorrally’s ook de nodige verhalen verteld. Verhalen van naamloze en vaak zelfbenoemde helden, verhalen van gewone mensen op een motorfiets. Motorrijders die je eigenlijk overal tegen komt.

Zelf rijd ik al motor sinds mijn 19e, rondjes rond de kerk en later als forens. Ik heb altijd al genoten van de ‘motorpassie’ die mensen met me delen. En in de winter van 2016 viel voor mij opeens alles op zijn plek. Ik zou met mijn motor bijzondere ‘gewone’ motorrijders gaan bezoeken en deze gaan interviewen en fotograferen. En daar zou ik dan ‘een fotoboek vol motorverhalen’ van maken. ‘Paul haalt Verhaal’ zou het moeten gaan heten.
Nu zijn we 2 jaar verder en het boek ligt klaar om gedrukt te worden.
Het is een epos geworden vol herkenbare verhalen en foto’s even kleurrijk als de hoofdrolspelers uit de verhalen zelf. Verhalen vol emotie en soms zelfs té sterk om geloofwaardig te zijn.
Ik heb getracht zo veel mogelijk verhalen vanuit de eerste persoon te schrijven, de ‘ik-vorm’. Dit heeft als enorme voordeel dat je je als lezer meteen met de personages kan identificeren. Dat je meteen ‘in’ het verhaal zit. Er kleeft ook een groot nadeel aan. Het lijkt alsof de hoofdrolspeler het zelf geschreven heeft, maar het blijft echter nog steeds mijn interpretatie van het verhaal dat verteld is.

‘Paul haalt Verhaal’ gaat over reizigers en racers. Over roadside repairs en de eeuwige zoektocht naar
meer paardenkrachten. Verhalen over onwaarschijnlijke ontmoetingen met curieuze mensen, verhalen
over vroeger toen alles beter was.
Verhalen van verschillende mensen met slechts één grote gemene deler: Hun passie voor
motorfietsen.
Eind maart is het boek klaar en op zondag14 april zal het boek voor het eerst feestelijk aan het publiek
gepresenteerd worden.
Bij de Bossche Brouwers aan de Vaart in Den Bosch zullen dan de eerste boeken uitgereikt worden
aan de diverse sponsoren en donateurs die dit hele project mogelijk hebben gemaakt. Behalve dat er ook een voorraad boeken voor losse verkoop aanwezig is zullen er ook diverse hoofdrolspelers uit ‘Paul haalt Verhaal’ live aanwezig zijn, soms zelfs mét die speciale motor uit hun verhaal. De Bossche Brouwers hebben voor die gelegenheid zelfs een speciaal biertje gebrouwen met de klinkende naam ‘Uitlaatklep’
En als klap op de vuurpijl is er voor na de vette hap een nog vettere blues-rockband ter afsluiting.
Dus blaas het winterstof van je motor trek er een vette lap overheen, bel al je gemotoriseerde vrienden
en ‘Get your ass over there’!

N.B.

De ‘making of’ en de meest recente ontwikkelingen omtrent ‘Paul haalt Verhaal’ zijn te volgen op: https://www.facebook.com/eenboekvolmotorverhalen/

Wil je op de hoogte gehouden worden van wat er gaande is op de releaseparty? https://www.facebook.com/events/221130862096708/

Tekst en foto’s: Paul Weekers
Bijlagen
HEADER RELEASEPARTY.jpg
Plaats reactie